.
.
.
.
Yazi masasinda beyaz kagitlar duruyordu öylece. Kirilmis birer kanat gibi. Öylece bakiyordum onlara, karalamak istercesine üzerine özgürlügün resmini.
Doganin tüm cömertligi ile yesermis agaclarin göge dogru uzattiklari mütesekkir ellerine sudan inciler düsmeye baslamisti azar azar. Gümüs renginin odami doldurmasini bekledim. Gök gürültüsünün sesine saniyeleri saydim. Ses hiziyla carptim. Gümüse bürünmeyi umudediyordum. Bana yaklasacak kadar alcak gönüllü olmadi hic yildirimlar. Bir kac saliselik varoluslarini husu icinde seyredip, seslerinin bana ne denli hükümsüz oldugumu anlatmasini dinledim dakikalarca. Acik biraktigim penceremden yaz sicagi ile ilimis salyalari akiyordu beni azarlayan gümüs pederlerin. Isaret parmagini kaldirmis, hesap soruyorlardi bana.
Madem o kadar kizginsiniz, diyordum, neden üzerime düsüp öldürmüyorsunuz?
Aldirmaksizin, gürültüler sürüp gitti bir süre daha. Sonra kayboldular. Yagmurun sesinde yankilarini, öfkelerini, hüzünlerini birakarak. Icine varolusun yasini, yasin verdigi agirligi katarak. Sabah isiltisini icinde hapsetmis agir incileri saydim. Yildirimlara kizmistim. Geceyi üstüme alinmistim. Ve saydigim her inci bana ne denli hükümsüz oldugumu anlatti. Ben kimdim ki gece benimle muhatap olsun. Gitmisti iste yine, geride hicbirsey birakmadan.
Bir yildirimdan cok daha uzun bir zaman dilimi olsa da, dünyada sadece gecici olarak yer kapladigimi animsadim. Ve ben, onca yil icinde bir kac saliselik bir hadise kadar etkileyici olamamistim. Degersiz bir hücre birikimi, isildamayan, etten kemikten bedenimle oturmus, yazi masasinda öylece duran beyaz kagitlari izledim. Kanatlarim kirilmis gibi.
Madem o kadar kizginsiniz, diyordum, neden üzerime düsüp öldürmüyorsunuz?
Aldirmaksizin, gürültüler sürüp gitti bir süre daha. Sonra kayboldular. Yagmurun sesinde yankilarini, öfkelerini, hüzünlerini birakarak. Icine varolusun yasini, yasin verdigi agirligi katarak. Sabah isiltisini icinde hapsetmis agir incileri saydim. Yildirimlara kizmistim. Geceyi üstüme alinmistim. Ve saydigim her inci bana ne denli hükümsüz oldugumu anlatti. Ben kimdim ki gece benimle muhatap olsun. Gitmisti iste yine, geride hicbirsey birakmadan.
Bir yildirimdan cok daha uzun bir zaman dilimi olsa da, dünyada sadece gecici olarak yer kapladigimi animsadim. Ve ben, onca yil icinde bir kac saliselik bir hadise kadar etkileyici olamamistim. Degersiz bir hücre birikimi, isildamayan, etten kemikten bedenimle oturmus, yazi masasinda öylece duran beyaz kagitlari izledim. Kanatlarim kirilmis gibi.
.
.
.
.
2 comments:
Böylesinle muhteşem bir betimlemeye bakılacak olursa, gece sizi hiç de eli boş göndermemiş...
Tebrikler, harika bir yazı.
Kapıları açmaya çalışıyorum nicedir.Ben gelmeyeli girişler çıkışlar değişmiş,yenilemiş kendini.Şimdi tekrardan çalsam kapını beni içeriye alır mısın?
Post a Comment